Terapia manualna

Pinopresura to polska, nieinwazyjna i stosunkowo nowa metoda terapeutyczna, łącząca medycynę konwencjonalną z medycyną alternatywną. Pinopresura zaliczana jest do terapii odruchowych, które wykorzystują możliwości samo-naprawcze organizmu. Polega ona na uciskaniu i stymulowaniu określonych punktów na ciele przy pomocy specjalnych miedzianych gwoździ zwanych PIN-ami, oraz KAT-ów przypominających tępe noże. Pinopresura wywiera pozytywny wpływ na sferę psychiczną oraz fizyczną, zmniejsza napięcie mięśni i pobudza krążenie krwi.

Wskazania:

• dolegliwości mięśniowo–powięziowe, stany po urazach;
• terapia blizn;
• niektóre choroby neurologiczne;
• ograniczenie zakresu ruchomości w stawach kończyn i kręgosłupa
• bóle głowy;
• problemy o podłożu psychosomatycznym.

Terapia wisceralna (trzewna) to specjalna technika masażu wykonywana na przedniej powłoce jamy brzusznej. Wiele dolegliwości w organizmie, pozornie niezwiązanych z układem pokarmowym, może mieć swoją przyczynę w zastojach żylnych i limfatycznych narządów wewnętrznych lub przestrzeni, która je otacza. Zastoje prowadzą do niedotlenienia oraz niedokrwienia ważnych organów w naszym ciele. Ze względu na to, że otoczone są tkankami miękkimi, może wzrosnąć również ich napięcie, które wpływa niekorzystnie na metabolizm oraz ogólną sprawność, wydolność i odporność organizmu rozumianą jako zdrowie. Również niewielkie zmiany położenia narządów wewnętrznych wskutek urazów, przeciążeń, wysiłku fizycznego czy infekcji – mogą sprzyjać różnym dolegliwościom w ciele człowieka np. bóle odcinka lędźwiowego kręgosłupa czy barków.

Wskazania:

• zaburzenia trawienia i metabolizmu;
• wzdęcia;
• zgaga;
• refluks, przepuklina;
• zaparcia, nietolerancja pokarmowa;
• utrudnione odchudzanie;
• bóle stawowe i kręgosłupa pochodzenia trzewnego.

Technika Bowena jest manualną metodą terapeutyczną stosowaną w leczeniu dolegliwości bólowych spowodowanych urazami, zaburzeniami, chorobami lub stresem. Istotą terapii Bowena jest wykonywanie miękkich, delikatnych i nieinwazyjnych ruchów, w wyniku których dochodzi do nieznacznego tylko ucisku powięzi w ściśle określonych punktach ciała raz na 5-10 dni. To właśnie użycie minimalnej siły odróżnia leczenie metodą Bowena od klasycznych zabiegów fizjoterapeutycznych, a także masażu. Wywołuje to kaskadę procesów samonaprawczych organizmu, począwszy od zwolnienia różnego typu blokad i napięć, a kończąc na regeneracji tkanek. Delikatne manipulacje czynione dłońmi terapeuty wywołują wibracje, które poprzez system nerwowy przenoszone są do mózgu i stymulują układ przywspółczulny AUN, co zapoczątkowuje cykl działań naprawczych. Dlatego metodę tę określa się obrazowo mianem programowania neuromięśniowego.

Wskazania:

• bóle mięśniowo-szkieletowe pleców, szyi, kończyn;
• migreny, bóle głowy o niewyjaśnionej etiologii;
• napięcia o podłożu emocjonalnym, stresowym;
• MPD, SM, ADHD;
• reumatoidalne zapalenie stawów;
• zaburzenia krążenia;
• zastoje i obrzęki limfatyczne;
• kolka u niemowląt;
• moczenie nocne u dzieci.

Filozofia osteopatii:
– organizm stanowi integralną całość,
– budowa ciała i procesy w nim zachodzące są wzajemnie
powiązane,
– organizm posiada zdolność do autoregulacji, samoleczenia i
utrzymania równowagi (homeostazy).

Osteopata wykorzystuje wiedzę z anatomii, fizjologii oraz diagnostykę kliniczną w celu zlokalizowania pierwotnej przyczyny dysfunkcji organizmu człowieka i zaplanowania odpowiedniego postępowania leczniczego.

Osteopatie można wykorzystać do leczenia takich dolegliwości jak:

• dolegliwości bólowe kręgosłupa, kończyn, jamy brzusznej;
• mrowienia, drętwienia, zaburzenia czucia kończyn;
• urazy sportowe;
• ograniczenia ruchomości stawów;
• rwa kulszowa;
• dolegliwości trawienne;
• stany przed i pooperacyjne narządu ruchu;
• stany po złamaniach, zwichnięciach, skręceniach, uszkodzenia więzadeł;
• bóle głowy.

Terapia czaszkowo–krzyżowa jest jedną z najbardziej delikatnych form terapii osteopatycznej. Podstawowym założeniem metody jest regulacja przepływu płynu mózgowo rdzeniowego. Polega na delikatnej manipulacji i uciskaniu punktów w obrębie czaszki, miednicy, przepony, klatki piersiowej oraz kości krzyżowej.

Wskazania:

• Terapia stosowana jest w przypadku dysfunkcji i zaburzeń zarówno o podłożu somatycznym, jak również psychicznym

Terapia manualna szkoła niemiecka jest koncepcją badania i leczenia oraz profilaktyki ukierunkowaną na leczenie pacjentów z tzw. odwracalnymi zaburzeniami narządu ruchu. Zaburzenia odwracalne to zmiany strukturalne możliwe do usunięcia przy wykorzystaniu metod fizjoterapeutycznych dotyczących mięśni, stawów, nerwów. Terapia manualna i system jej prowadzenia wiąże się przede wszystkim z obszernym wywiadem i dokładnym, szczegółowym badaniem, co pozwala odnaleźć zaburzone struktury, stwierdzić stopień ich uszkodzenia oraz przeanalizowaćmechanizm pojawienia się dolegliwości. W rezultacie pozwoli to na skuteczne wyeliminowanie przyczyny zaburzeń oraz zastosowanie specjalnych ćwiczeń w celu redukcji ryzyka nawrotu.

Jest to specjalistyczna technika która ma szerokie zastosowanie w zakresie korekcji funkcji i mobilności stawów, efekt wykonanej terapii pozytywnie oddziałuje na układ nerwowy, krwionośny, limfatyczny oraz mięśniowo-szkieletowy. W przypadku technik krótkodźwigniowych HVLA, manipulacje w obrębie kręgosłupa wykonuje się przede wszystkim na stawach międzywyrostkowych. Metoda skierowana jest do wszystkich pacjentów, którzy walczą z różnego rodzaju uporczywymi dolegliwościami bólowymi i którzy mają problemy z utrzymaniem pełnej sprawności fizycznej.

Technika mająca za zadanie zapobiec bólowi oraz zmianom ruchomości w układzie kostnym, mięśniowym i stawowym. Dzięki manualnej mobilizacji możliwe jest przywrócenie pełnego zakresu ruchów w stawie, zapobieganie zesztywnieniom i eliminacja dolegliwości bólowych. Masaże funkcyjne, poprzeczne, zmniejszają tkliwość mięśni, powodują rozluźnienie, a także uruchamiają procesy przeciwzapalne. Zastosowanie ćwiczeńpozwala na wzmocnienie mięśni, których zadaniem jest stabilizacja kręgosłupa. Wykorzystywane są techniki mobilizacji biernej, czyli bez czynnego udziału pacjenta. Stosując tą terapię możliwa jest dokładna diagnoza w obrębie stawów obwodowych i kręgosłupa.

Brian Mulligan opracował, a następnie opublikował zasady stosowania takich technik jak „NAG”, „SNAG”, „odwrotne NAG” oraz mobilizacje połączone ruchem tzw. techniki „MWM” i wiele innych. Są to techniki działające bezpośrednio na stawy, a pośrednio na układ nerwowo-mięśniowy. Atutem koncepcji Mulligana jest bezbolesność wykonywania terapii, co zapewnia komfort i bezpieczeństwo zarówno pacjenta jak i terapeuty, stosowanie pozycji w naturalnym obciążeniu ciężarem ciała pacjenta i aktywnego udziału podczas mobilizacji. Metoda ta, jako oryginalna sama w sobie, ma niektóre wspólne elementy z technikami wg Kaltenborna, Maitlanda oraz Positional Release Techniques.

Koncepcja Mulligana zakłada, m.in:

• całkowitą bezbolesność podczas stosowania technik mobilizacyjnych;
• funkcjonalne obciążenie powierzchni stawowych siłą grawitacji;
• łączenie ruchu biernego, mobilizacyjnego w płaszczyźnie powierzchni stawowych z czynnym ruchem kątowym w tym samym stawie.
• stosowanie docisku na końcu zakresu bezbolesnego ruchu;
• wykonanie odpowiedniej liczby powtórzeń wyżej wymienionej procedury terapeutycznej;
• polecenie „zadania domowego” dla pacjenta, polegającego na wykonywaniu indywidualnie dobranych specjalistycznych ćwiczeń;

Metoda PNF, czyli proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu (ang. proprioceptive neuromuscular facilitation), to metoda kompleksowej kinezyterapii, oparta na neurofizjologicznych zasadach wykonywania czynności ruchowych i ich rozwoju w trakcie życia człowieka, wykorzystywana do odzyskiwania utraconych lub kształtowania zaburzonych umiejętności ruchowych. Metoda uwzględnia odczuwanie własnego ruchu (propriocepcję) oraz skupia się na ułatwianiu ruchu zgodnego z fizjologicznymi sposobami wykonywania jak najbardziej skutecznej czynnościowo aktywności ruchowej.

Metodę PNF stosuje się w leczeniu i rehabilitacji pacjentów z zaburzeniami w obrębie układu kostno-stawowego, mięśniowego i nerwowego, w szczególności:

• po udarach mózgu, urazach czaszkowo-mózgowych, urazach rdzenia kręgowego;
• z chorobą Parkinsona, stwardnieniem rozsianym, stwardnieniem zanikowym bocznym, chorobami móżdżku, polineuropatiami, dystrofiami mięśniowymi;
• skoliozami;
• po operacjach wszczepienia endoprotezy biodra lub kolana, rekonstrukcji więzadeł stawu kolanowego, po złamaniach kości;
• z zaburzeniami oddychania, połykania.

Suche igłowanie (z ang. dry needling) jest rodzajem medycznej akupunktury, która sprawdza się bardzo dobrze w leczeniu bólu i dysfunkcji mięśniowo-powięziowych. Do zabiegu używane są sterylne, jednorazowe igły, których wprowadzanie jest poprzedzone dokładnym badaniem palpacyjnym i znalezieniem punktów spustowych w obrębie mięśnia. Punktem spustowym nazywane są sztywne, twarde punkty na mięśniu, które powodują bolesność i nierzadko przeniesienie bólu w inny obszar ciała. Podczas zabiegu wprowadzona igła powoduje zmniejszenie spontanicznej aktywności elektrycznej mięśnia poprzez zmniejszenie poziomu Acetylocholiny w płytce granicznej. Dodatkowo igłowanie stymuluje lokalne przekrwienie, co w przypadku punktów spustowych, ma ogromne znaczenie, gdyż naczynia krwionośne są wtedy obkurczone. Igłowanie powoduje również stymulację mechanoreceptorów A-Beta i A-delta, które uwalniają opioidy. Metoda suchego igłowania sprawdza się np. w pracy z bliznami.

Wskazania do zabiegu suchego igłowania;

• punkty spustowe,
• łokieć tenisisty,
• łokieć golfisty,
• blizny pooperacyjne,
• bóle mięśni,
• bóle kręgosłupa,
• tedinopatie,
• stany i bóle przeciążeniowe.

Metoda zakłada, że każdy uraz w organizmie (np. skręcenie stawu skokowego lub przeciążenie mięśni w czasie zbyt intensywnego treningu), powoduje specyficzne uszkodzenie delikatnej błony łącznotkankowej znajdującej się w danej okolicy ciała – tzw. powięzi. Obrażenia powodują zmianę kształtu gładkiej powięzi, co jest przyczyną bólu i utraty funkcji. Naprawienie manualne odkształcenia powięzi prowadzi do poprawy funkcji i obniża ból. W FDM powięź jest rozpatrywana nie tylko jako delikatne włókna otaczające każdy mięsień, ale również jako włókna kolagenowe tworzące torebki stawowe, torebki organów, przegrody grup mięśniowych, a także ścięgna, rozcięgna i więzadła. Tkanka ta jest rozpatrywana jako łącznik między mięśniami i kośćmi, a jej spora elastyczność powoduje, że uczestniczy w procesie skurczu mięśnia. Powieź, którą możemy porównać do lepkiej folii spożywczej, w czasie urazu na skutek działających sił, doznaje różnego typu odkształceń- zgniecenia, rozciągnięcia, rozerwania itp. W powięzi występuje wiele zakończeń nerwowych, co skutkuje znaczną bolesności w chwili zaburzenia jej struktury. Uszkodzona tkanka traci zdolność ślizgu co w efekcie skutkuje zaburzeniem ruchomości w stawie. Proces leczenia polega na manualnym przywracaniu powięzi naturalnej jej gładkości. W zależności od typu jej uszkodzenia, fizjoterapeuta może stosować różne techniki. Dobrze wykonana terapia powinna szybko znieść ból oraz przywrócić ruchomość w stawie.

Konsultacja fizjoterapeutyczna ma na celu weryfikację przyczyn dolegliwości bólowych bądź poznanie stanu układu mięśniowo – szkieletowego pacjenta. Rozpoczyna się ona wywiadem, podczas którego fizjoterapeuta poznaje obecny stan pacjenta, odnośnie dysfunkcji,  kontuzji czy przebytych zabiegów. 

Na tym etapie warto pokazać fizjoterapeucie badanie obrazowe, jeśli mieliśmy problem, który ich wykonania wymagał. Kolejnym etapem jest badanie fizjoterapeutyczne i testy funkcjonalne, dobrane pod kątem dolegliwości zgłaszanych przez pacjenta, pozwalające określić zakresy układu ruchu i ewentualne jego dysfunkcje. 

Wszystko to prowadzi do postawienia diagnozy – czyli stworzenia funkcjonalnej mapy ciała oraz wytłumaczenia pacjentowi przyczyn obserwowanych zjawisk jak również zaprezentowania najbardziej efektywnego sposobu leczenia oraz terapii. Konsultację fizjoterapeutyczną warto w szczególności przeprowadzić w tych przypadkach, kiedy dolegliwości bólowe stają się częste, bez jednoznacznej przyczyny. 

Kompleksowe badanie kręgosłupa, stawów czy powięzi pozwoli wykryć dysfunkcje zlokalizowane również poza obszarami bólowymi, a będącymi przyczynami dolegliwości. Konsultacja fizjoterapeutyczna wskazana jest również w przypadku dzieci ponieważ pozwala ona wcześnie wykryć wady postawy czy dysfunkcje oraz szybko wdrożyć plan rehabilitacji.  

Powięź to elastyczna struktura, która jest zbudowana z tkanki łącznej. Możemy wyróżnić zarówno powięź powierzchniową (znajdującą się pod skórą) oraz powieź głęboką (otaczającą mięśnie, więzadła, ścięgna, nerwy oraz narządy wewnętrzne).  Ma ona czynny udział w  ruchu, nadaje kształt naszemu ciału, determinuje naszą postawę, daje podparcie dla układu mięśniowo-szkieletowego oraz narządów wewnętrznych. Tkanka powięziowa mięśni odpowiada dodatkowo za przenoszenie sił i napięć. 

W wyniku doznanego urazu lub nagromadzonych mikro urazów i przeciążeń może dojść do nadmiernego napięcia w obrębie układu mięśniowo-powięziowego, zostaje wówczas  zaburzona równowaga mięśniowo-powięziowa na skutek czego odczuwamy ból i mamy zaburzenia posturalne. Terapia powięzi znana jest również jako Fascial Manipulation oraz manipulacja mięśniowo-powięziowa. Jest to rodzaj terapii manualnej, która charakteryzuje się wysoką skutecznością. Normalizuje ona przede wszystkim dolegliwości bólowe narządu ruchu.

Metoda ta jest jedną z najnowszych technik manipulacyjnych w medycynie manualnej i stanowi innowacyjny system terapeutyczny oparty na rozluźnianiu mięśniowo-powięziowym oraz na manipulacji określonych punktów spustowych na ciele pacjenta. Usprawnia wewnętrzną ruchomość tkanek miękkich. Napięte powięzi kręgosłupa zostają uelastycznione, a towarzyszący temu ból  skutecznie złagodzony.

Wskazania:

• bóle kręgosłupa, krzyża , karku,
• lumbago,
• zespół bolesnego barku,
• łokieć golfisty, tenisisty,
• bóle głowy i migreny,
• bolesne miesiączkowania,
• drętwienie kończyn,
• zaburzenia napięcia mięśniowego,
• terapia blizny,
• stany pourazowe i inne.